Het was 11 uur toen ik wilde vertrekken naar de LocHal in Tilburg. Leek me wel wat. Koffie, muffin, laptop en rammelen maar.
Een nieuw soort ritme opbouwen, de deur uit en schrijven over mijn avonturen op zoek naar een zinvolle dagbesteding naast mijn IVA-uitkering. Maar de telefoon ging, de hond moest nog plassen, de wasmachine piepte. Een uur later hoor ik bij het wegrijden een hoop kabaal vanuit de kofferbak. Oh ja, die oude stofzuigers moeten nog naar de stort. Via de milieustraat rijd ik naar Tilburg, de stad waar ik ooit studeerde. Eros Ramazotti op de achtergrond, ik zing mee en neem een afslag te vroeg. De LocHal verdwijnt steeds verder uit het zicht. Waar ben ik nou? Links, rechts, met de bocht mee. Nog een keer naar rechts dan, het straatje in waar de carnavalsvlaggen uitbundig wapperen. ´Volgens mij is het niet de bedoeling dat ge hier rijdt vrouwke´ roept een man, wijzend naar een verkeersbord. Ja ja, ik zag het teken met doodlopende straat ook al. Ik keer om. Waar ben ik mee bezig? 'Ga eens iets leuks doen. Alleen', adviseerde mijn coach. Nou, thuis op de laptop rammelen kan ook hè. Of naar de nieuwste film van Bridget Jones, met chips en cola. Maar nee, ik moet zo nodig naar buiten, iets zinnigs doen. Onder de mensen zijn. Mijn hoofd gebruiken. Een verhaal hebben op een verjaardagsfeestje. Ha, daar is een parkeerplek. Snel parkeer ik de auto in z'n achteruit, pak mijn spullen en loop naar de mooie bieb. Mijmerend over een bestaan met leuke schrijfopdrachten installeer ik de laptop, die spontaan aan een update begint. Het is 13.30 uur. Eindelijk, ik kan bijna aan de slag. En poeh, ik ben best moe. Ik neem een slok koffie terwijl mijn oog op de sticker op de tafel valt. 'Heeft u deze werkplek gereserveerd?'