Zondag was de mooiste dag van de week

"Mam, José is vanochtend overleden aan een hartstilstand...." Ik lees de app van Luca nog een keer. En nog een keer. José? Maar dat kan helemaal niet... Ze was nooit ziek. En hartstikke jong. Ik zie haar lieve gezicht voor me, getekend door het harde werken en schrik op van het geluid van spelende kinderen. De vogels kwetteren er vrolijk op los. Waarom stopt het leven zomaar, op een dag dat de zon zo uitbundig schijnt? Gewoon weg. Voorbij. Over en uit. In een seconde het leven van een gezin op zijn kop.

Ik denk aan mama. Bijna vijf jaar geleden alweer zouden we haar 65ste verjaardag vieren. We belden aan, ze deed niet open en voor we het wisten was de politie ter plaatse om de voordeur te forceren. Ze was die nacht uit het niets overleden, ook aan een hartaanval. Mama, die de Griek had gereserveerd om met haar kinderen en kleinkinderen haar mijlpaal te vieren. Ze had het zo verdiend. Daar stonden we dan met de cadeautjes en bloemen voor de deur. Toen de rolluik van de achterdeur dicht was wist ik het eigenlijk al. Dat zware gevoel in mijn benen zal ik nooit vergeten.  

Ik denk aan José en aan haar gezin. De meest trouwe supporter van de voetbalclub van Luca. Op zondag stond ze steevast langs de lijn om de jongens aan te moedigen. In weer en wind. In haar dorp De Moer, maar ook bij de uitwedstrijden. Altijd in voor een praatje, een luisterend oor  En na de wedstrijd de kantine in, vaak dansend op de tafel of in de polonaise. "Tot volgende week", riep ze de laatste keer nog.

Zondag was haar vrije dag. Als telersvrouw stopte het werk nooit. Behalve op zondag, voor haar de mooiste dag van de week. De geur van gras, zweet, leren schoenen, koffie en bier, de lach van de mannen, lekker ouwehoeren met de mensen uit haar dorp: mooier kon het niet. Nou ja, liefst ook een wedstrijd winnen, maar eigenlijk was dat bijzaak.

Twee dagen na haar overlijden gaan Luca en ik naar Bruce Springsteen in Nijmegen, de kaartjes kochten we maanden geleden al. Moeder en zoon verbonden door muziek. Ik wilde hem zo graag de energie van Bruce laten ervaren. Het wordt een avond om nooit te vergeten. Alles klopt: de opbouw, de band, de locatie, het publiek. Zelfs de zonsondergang. En alsof Bruce het aanvoelt sluit hij af met één van zijn mooiste liedjes: I'll See You in my dreams. 

I'll see you in my dreams

When all our summers have come to an end

I'll see you in my dreams

We'll meet and live and laugh again

I'll see you in my dreams

Yeah up around the river bend

For death is not the end

And I'll see you in my dreams

We staan daar en luisteren. En we denken aan José. Geen kapsones, what you see is what you get. Hart op de tong en een hart van goud. Harde werker en levensgenieter. Gewoon bijzonder. Dat was ze. Met een lach op ons gezicht herinneren we jou. Nog even en de competitie begint. De mannen zullen bij de eerste wedstrijd zorgen voor een eerbetoon, want dat verdien jij. Het zal wennen zijn zonder jou langs de lijn. Dag lieve vrouw, dag lieve José. We gaan er een mooi seizoen van maken. Beloofd.